ابن ابی یعفور می‌گوید: «روزی خدمت امام صادق (علیه السلام) رسیدم و به ایشان عرض کردم: من مقداری از دشمنان شما را می‌شناسم، در شگفتم آنها که جزو دوستداران دشمنان شما فلانی و فلانی (اولی و دومی) هستند، انسان‌های امانت‌دار، راستگو و وفادرا به عهد و پیمان‌هایشان هستند اما بسیاری از دوستداران شما چنین نیستند؟!»
امام خشمگین شد و نگاه تندی به او نمود و فرمود: «هرکس که بر اساس پذیرش ولایت امام جائر خدای را بپرستد دین ندارد و هر آن کس که در پوشش ولایت پذیری از امام عادل خدا را عبادت کند عتابی بر او نیست. ابن ابی یعفور با تعجب پرسید: چگونه ممکن است؟ آنها که دین ندارند و اینها هم مشکل و عتابی ندارند؟!
امام فرمود: «مگر نشنیده‌ای که پروردگار پاک فرمود «الله ولی الذین آمنوا یخرجهم من الظلمات الی النور» یعنی به سبب پذیرش ولایت امام عادل آنها از ظلمت گناه به سوی نورانیت توبه و مغفرت رهنمون می‌گرداند و کفار را که در سرپرستی طاغوت به سر می‌برند، از نور بیرون می‌کند و به سوی ظلمت می‌کشاند.
 او دوباره پرسید: مگر مراد از الذین کفرو کافران نیستند؟ امام پاسخ داد:« آیا کافر نور دارد که از آن خارج شود؟ مقصود مسلمانانی هستند که ولایت امام جائر را پذیرفته‌اند از نور خارج شده‌اند و کافر گشته‌اند. بدین جهت استحقاق عذاب دارند.